16 Aralık -20 Aralık 2009
Bir aydır yağmur yüzü görmemiş ve makul sıcağın tadını çıkarak bünyemiz Merida’da ne yazık ki tuhaf hava şartları ile karşılaşmak durumunda kaldı. Sabah 6 gibi geleceğimizi düşündüğümüz terminale 5 te gelince bir saat kadar terminalde oyalanıp internetten kalacak bir yerler baktık, altı gibi çıkarak, bir süre anlamsızca dünyanın en kolay şehrinde-sokaklar birbirlerini dik ve paralel kesiyor ve sokak isimleri 2,4, 6 ve 1,3,5 olarak artıyor- kaybolduktan sonra pansiyonumuzu bulduk, gerekli pazarlıklar yapıldıktan sonra 2 kişi 200 pesoya (16 dolar) banyolu ve kahvaltılı odamıza yerleştik, buraya kadar her şey pek güzeldi. Duşlar yapıldı, 5 gün kalacak olmanın verdiği rehavet ile çanta boşaltıldı ve dışarı çıkıldı.
Merida’da havalar tamamıyla delirmiş durumda!
O da ne, nem ve boğucu bir sıcak. Çok sıcak, ardından şıpır yağmur, ardından çok yağmur. Gayet yazlık kostümlerle dışarı çıkıp donumuza kadar ıslandığımızı gayet rahatlıkla söyleyebilirim.
Merida Yucatan eyaletinin başkenti ve aynı zamanda da en büyük şehri. Yaklaşık 1 milyon kişinin yaşadığı şehirde ilk bakışta pek bir şey yok gibi görülüyor, her ne kadar çok organize çalışan Yucatan belediyesi dergileri, ilanları ve diğer bilumum baslı malzemeleri ile tersini göstermeye çalışsa da.
Ancak şehrin çevresinde gezilecek bir sürü Maya kenti var, bizim niyetimiz ise sadece Chichen Itza’ya gitmek, şehirde yaymak, enerji depolamak ve en önemlisi Merida’da her hafta sonu Cumartesi akşam 19’da başlayıp Pazar akşam 9’a kadar süren şenliklerde dans etmek, milleti izlemek, yemek, içmek ve tekrar içmek. Fiestanın ve Chichen Itza'nın detayları çoook yakında bu adreste.
14 Aralık 2009Guatemala City’den akşam 9 da kalkan araç, sabah 6 gibi Flores’e vardı. Guetemala ve diğer tüm otobüsler hakkında daha ayrıntılı bilgileri ekstra bir otobüs başlığı altında anlatmak istediğimden bu kısmı es geçip, derhal Tikal’e geçiyorum.
Cangılın çığlığı, Tikal!
Guatemala’nın en önemli Maya kenti olan Tikal, uzun yıllar boyunca orman tarafından kamufle edilip bilinmezliğini koruduktan sonra keşfediliyor ve sayın arkeologlar- bu gezi süresince rehberler arkeologlardan hep bu şekilde bahsediyordu, acaba işime geri mi dönüp orta Amerika da bir kazıya mı katılsam diye düşünmedim değil- tarafından hakkındaki gizli efsaneler açığa çıkarılmaya başlıyor. Tüm tarihi bilgi internet ortamında mevcut olduğundan bu kısma pek girmeyeceğim. Bknz
Antik dünyalar arasında hızlı bir program yapmış olduğumuzdan -şöyle ki Antigua’dan-gece otobüsü ile sabah Tikal, Tikal’i ziyaret, Tikal’den sabahın körü otobüsü ile öğlen Palenque, Palenque ziyaret, Palenque’den gece otobüsü ile sabah Merida’ya varış ve yayış şeklinde- Tikal’de gün doğumunu izleyemedik.
Tikal için iki öneri var, gün doğumuna gidin ve rehber alın, biz ikisini de yapmadık. Sonuçtan da son derece memnunuz. Cangılın ortasında bir şehirden söz ediyorum, hangi saatte giderseniz gidin, sabahın erken saatleri çok daha iyi tabii ki, ormanın çığlığı size eşlik ediyor, ağaçların altında güneşi görmeden yürüyorsunuz, zaman zaman biraz ürkütücü olsa da tuhaf bir deneyim, ormanın bir parçası olmak gibi, orda doğmuş hep orda yaşamış, her nefes alıp verişiniz de ormandan bir parça da sizinle nefes alır gibi. Hışırdayan yapraklar ve yerlere saçılmış meyvemsi şeyler maymunların izi. Başınızı yukarı kaldırıp gözlerinizi hışırdayan noktaya sabitledikten birkaç saniye sonra işte bir maymun, sonra bir tane daha, çok hızlılar, o dalda yok diğerinde, şimdi öbürüne geçti. Eveeett, maymunlu fotoğraflar flu çıkmış.
Piramitler ve diğer Maya yapıları için de söylenecek pek çok şey var belki ancak benim için Tikal önce ormanın içinde, tam kalbinde olduğumu hissetmek, doğanın bu kadar yakınında olmanın verdiği mutluluk oldu.
Tikal’i gördüğümüz diğer Maya kentlerinden ayıran, bu kadar gizemli ve sizi şehrin bir parçası haline getiren nokta, bunu Teothicuan, Palenque ve Chichen Itza’yı da gezmiş biri olarak söylüyorum, ormanın bu kendi halinde derbeder bırakılmış hali. Bir de ziyaretçiler için getirmiş oldukları kolaylıklar ama bunu yaparken kenti kapitalizmin avucuna bırakmayışları. Şöyle açıklayayım, tapınaklar var, gerçekten inanılmaz yüksekler ve bu tapınaklara tırmanabilmeniz için hemen tapınağa bitişik tahta merdivenler yapılmış böylece ne yapıya zarar veriyorsunuz ne de büyüleyici manzaradan uzak kalıyorsunuz. Satıcılar var ama şehrin dışında, içeride dikkatinizi dağıtacak ekstra hiçbir şey yok, taşlar, hayvanlar, ağaçlar ve siz.
Küçük ama feci ısırgan bir karınca tarafından ısırılmış ve parmağım uzunca bir süre zonklamış olsa da Tikal, kelimelerle ifade edemeyeceğim kadar etkileyici, gidilesi ve görülesi bir yer.
Nefis Meksika mercadolarını bırakıp, sınırdan usul usul 7 saatlik yolculuktan sonra Guatemela topraklarına ayak basmayı başardık. Yolun yarattığı sinirsel shuttlemsal ve bitmek bilmeyen meçhula giden yol, ilk başta Guatemela’ya gıcık kapmamıza yol açmıştı.
İlk durağımız bodrumsal lagun beldemiz Panajachel gastronomi adına internasyonal olarak çeşitli ülkelerden oluşan restoranlarıyla bir misyon yüklenmiş ve fakat aynı doğrultuda lezzetten payını alamamıştı international olarak. İlk geceyi Arjantinli hostel arkadaşlarımız ile Oaxaca’dan edindiğimiz brandy eşliğinde bilgi paylaşımılı geçirdik.
Ertesi gün Panajachel’den kaçarcasına bir bota atlayıp, üç cennet günü geçireceğimiz Jaibalito’ya demir attık. Muhteşem doğasının yanında avrupasever kokoş otelimizde, oteli 15 yıl önce sahiplenmiş ve hassas ellerini hergün neutrogenau kremi ile ovalayıp leziz yemekler yaratan Norveçli abi eşliğinde hem gözümüzü hem gönlümüzü hem de mideleri doyurduk. Fusion mutfağın yanı sıra ilk olarak Guatemela kahvesi deneyimledik (hem de efil efil kokusu eşliğinde). Üç gün sonunda jungleda kısılmaktan bıkarak, bir sonraki durağımız olan Antigua’ya ulaşmak için Panajachel’e bot eşliğinde Atitlan gölü üzerinden süzüldük.
Sandığımızın aksine Panajachel ilk gün göründüğünden farklı olarak bu ikinci sefer duraklamamızda kakao ve çikolatası ile fethetti gönlümüzü. Öğlen saatlerinde bir güzel taco yiyip, Guatemela has birası olan Gallo biralarımızı da sizler için bir güzel içtik…(tabi hava sıcak hararet ne de olsa).
Bir sonraki durağımız olan Antigua’ya varılması için bir 7 saat daha gerekliliğinden-arada verilen chici durağından ötürü, yoksa yol 3 saatcik- sabahın 8’inde shuttleladık. İlk önce Chichicastanengo pazarında umduğumuzu bulamayıp, aç olarak Antigua minibüsümüze bindirildik. Kadıköy Bostancı arasındaki 3 saatlik minibüs yolculuğumuz akşam saatlerinde Antigua’da sonlandı.
Gelelim bu Guatemela’nın Avrupamsı, hiçte Guatemela olmayan küçük şirin kentine… Gördüklerimiz bizim olsun, yediğimiz içtiğimiz de bizim olsun Antigua’da…
Nefis sabah kahvaltıları; Guatemala kahvesi, enfes omletimiz, tacolara sürmeye kıyamadığımız yağımız, krema ve fasülye ezmemiz ve yerel meyvelerimiz daha ne isteriz?
Akşam dövme yaptırmış olmaktan çok mutlu olarak ilk görüşte yuh be Antigua dedirten Kore lokantasında adını söyleyemeyeceğim ama resimden sizlerin şıp diye anlayacağınız 50 quetzal (8 quetzal=1 dolares) ederindeki ucuz ve fakat çok lezzetli yemeğimizi yedik. (sizler için tabii).
Uzun metnin kısası Antigua, nefis Guetamala kahvesine doyacağınız, çeşitli lezzetler tadacağınız, her köşesi ile sizi şaşırtan, gece yaşantılı pırıl pırıl bir şehir…
Eee ne demişler bir fincan Guatemela kahvesinin 6 aylık yolculuğumuzda hatırı var… Darısı başınıza.
tam olarak doğruyu yansıtmasa da sonuca en yaklaşan yarışmacımız Nokta Çelik oluyor. Alkışlar burada Nokta için. Kendisine Yucatan'dan bir sürpriz getireceğiz.
Geldiğimizden beri her akşam bir konser ve bitimsiz havai fişek gösterisi vuku bulmakta, ilk gece sabaha kadar süren kaynağını keşfedemediğimiz, ancak tekdüze ritmi nedeniyle bir süre sonra delirium efekti yaratan bir şeyler çalıyordu, ikinci gece yakınlardaki yıkık kiliselerden birinin bahçesinde öğrencilerden kurulu olduğunu düşündüğümüz senfoni orkestrası, pek havalı klasik gitarcı bir abi ile ortak konser vermekteydi, -konserden yolda gördüğüm smokinli insanlardan şüphelenmem sonucu haberdar olduk- dün gece ise ana meydanda Guatemala senfoni orkestrası devlet balesi ile ortak bir atraksiyon içindeydi, daha enteresanı ise yerlisi yabancısı herkes büyük bir klasik müzik fanıymışcasına huşu içerisinde konserleri izliyordu.
Burada vuku bulan bir diğer eğlenceli aktivite ise San Cristobal’den hatırlayacağınız Guadalupe adına düzenlenen şenliklerin bir ayağı olarak gerçekleşen çocuk aktivitesi. Muhtemelen Guatemalalılar buna daha dini bir isim veriyorlardır ama bence gayet 23 Nisan simülasyonu gibiydi. Ufaklıklar, genelde büyüklerin giydiği yerli kostümleri giydirilmiş, erkeklere bıyıklar ve sakallar çizilmiş, kızlar saçlar yapılı bir şekilde Guadalupe adına adanan kiliseye geliyorlar ve kilisenin içerisinde Guadalupe’nin heykeli altında bir takım faaliyetlerde bulunduktan sonra şenlik alanına salınıyorlar. Ebeveyn baskısı hak getire, aman koşma, düşersin yapma etme yok, bütün veletler ellerinde balonlar bir o tarafa bir bu tarafa koşup duruyorlardı. Şenlik alanının alameti farikası ise arka fonda Guadalupe’nin kocaman bir fotoğrafının olduğu, önde bebek İsa, Meryem ve koyun kardeşlerin heykelinin yer aldığı, yerlerin çam iğneleri ile döşendiği ve içine çocukları konulup fotoğraf çektirdikleri minik sunaklar. Bu sunaklardan en az 15 tane var, hepside epey iyi iş yapıyor.
Jaibatlo, Atitlan gölü kıyısındaki birkaç yerleşimden biri, diğerlerine ulaşmak için ya tekne ya da keçi yolunu kullanmak gerekiyor. Dün akşamki Utah’lı abilerin önerisi ile bugün yandaki koya doğru ufak bir trekking yapıp orda da dağlara nazır kayak yapmaya karar verdik. Harika bir göl arkasında dağ, arada bir takım birbirinden güzel ev manzaraları eşliğinde yarım saatlik yoldan sonra Isla Verde adında yogacan bir otelde hedefimize ulaşıyoruz. (Buralarda yoga da pek modaymış)
İşte göl, işte kayak, işte kürekler, ne tarafa çekince nereye dönüyordu, düz niye gitmiyor, neden sürekli kendi etrafımızda ufak daireler çiziyoruz? Bu kayak denen şey hiçte dışarıdan göründüğü kadar kolay değilmiş. En iyisi kumandayı Tanzu’ya bırakıp gölün tadını çıkarmak, o da kürek çeksin diyerek yayıyorum iyice. Böylesi çok pratikmiş, hehe
Bu gecede Vulcano Lodge’da enerji depoladıktan sonra yarın sabah Antigua’ya gidiyoruz, görüşmek üzere.
Dünyanın bir ucunda, dağın yamacında etrafında birkaç barakamsı yapıdan başka bir şey olmayan bir yerdeyiz. Kendimize ait bir banyomuz var-3 hafta sonra ilk kez- atıyoruz kendimizi sonsuz sıcak suyun içinde haşlanmaya, ohh su gibisi yok gerçekten.
Burada her yer yeşil, yeşilin her tonu, dev kaktüsler, muz ağaçları, süs narenciye ağaçları, birbirini takip eden ne olduklarını anlamadığımız kuş sesleri ve otelin kurt köpeği pampa. Norveçli bir çift 15 yıl önce gelip, o zaman nasıl olduğunu tahmin etmekte zorlandığımız yere yavaş yavaş bir cennet inşa etmişler. Vulcano Lodge’un kapısından girdikten sonra görüntüye uymayan her şey dışarıda kalıyor. Artık cangılın tam göbeğindeyiz, oraya buraya, ufak evcikler serpiştirilmiş. Her evin terası, terasta hamağı, sallanan sandalyesi, küçük koltukları ve masası var. Kocaman odalar, sade ama Guetemalalı renkli bir dekorasyon. Banyo duvarına boydan boya Atitlan gölü resmedilmiş. Gözü yoran hiçbir şey yok, sade ve bir o kadar güzel. Otelin sevimli sahibesi bir şişe su ile bize odamızı gösteriyor. İçme suyumuz var, sıcak duş var daha ne olsun. Eyooo hadi buraya yerleşelim.
Otelde görünen kimse yok bir tek biz varız gibi, en internet çeken yere yayılıp leziz ötesi kahvelerimizle günün tadını çıkarmaya başlıyoruz, sonra otelin ikramı limonatalar geliyor.
Vulcano Lodge’da her şey ev yapımı, bütün sebze ve diğer her şey bu cangılda organik olarak üretiliyor, dolayısı ile yediğimiz ve yiyeceğimiz her şey daha bir leziz olacak.
Akşam yemeğinde total sayı 5, 2 si biz, diğer 3 ü ise buranın daimi ziyaretçileri ABD’li bir grup. Hemen kaynaşarak durmayan bir kahkaha furyası eşliğinde uzun zamandır yediğimiz en lezzetli yemeği yiyoruz, mmm, her şey leziz, öyle leziz ki, şimdiden yarınki akşam yemeğini bekliyorum. ABD’liler Utah’tan ve hemen gölün kıyısında kendilerine ev-restoran kılıklı bir şeyler yapıyorlar, gidip yerinde inceleyeceğiz..
Burası o kadar güzel ki, acaba tatilin geri kalanını da burada mı geçirsek?
